Give Peace a Chance: ให้โอกาสสันติภาพ

ห้าปีก่อนถ้ามีใครมาบอก หรือมาคาดเดา ว่าในปี 2008 จะเกิดเหตุวุ่นวายทางการเมืองในประเทศไทย และอาจจะต้องถึงขั้นใช้กำลังเข้าห้ำหั่นกัน ดิฉันก็คงจะคิดว่าเป็นไปไม่ได้
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ ทำให้ได้คิดว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นได้และเป็นไปได้จริงๆค่ะ
ตอนที่ดิฉันเคยเดินประท้วงร่วมกับชาวกรุงลอนดอน และชาวนานาประเทศ เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ปี 2003 เมื่อ 5 ปีก่อน ตอนนั้นเป็นช่วงที่ชาวโลกตื่นตัวมากกับการทำสงครามของสหรัฐในอิรัก อดีตนายกรัฐมนตรีแบลร์ ของอังกฤษ ให้ความร่วมมือกับประธานาธิบดีบุชของสหรัฐคนปัจจุบัน (ที่กำลังใกล้จะหมดวาระ) พาประเทศและกองกำลังของทหารนานาชาติ เข้าไปบุกอิรัก โดยอ้างว่าเพื่อค้นหาอาวุธทำลายล้างสูง (Weapon of Mass Destruction)
กระแสจงเกลียดจงชังถูกปลุกเร้าสูงมากในยุคนั้น โดยเฉพาะต่อชาวมุสลิม โดยที่ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ แต่การที่รัฐบาลสหรัฐวาดภาพให้ชาวมุสลิม เป็นกลุ่มที่โจมตีสหรัฐ เมื่อวันที่ 9 กันยายน 2001 ทำให้พี่น้องมุสลิมจำนวนมากตกเป็นผู้ต้องสงสัยไปอย่างช่วยไม่ได้

เหตุที่ต้องออกไปประท้วงกันตามท้องถนนมากมายขนาดนั้น เพราะคนไม่ต้องการเห็นการทำสงครามอีกแล้ว ไม่ต้องการเห็นการสูญเสีย เลือดเนื้อ และชีวิต เพราะสงครามไม่ได้สร้างคุณงามความดีให้กับใครเลย มีแต่ความสูญเสีย ไม่แต่เฉพาะคนที่ต้องเสียชีวิตเท่านั้น ญาติ พี่น้อง ครอบครัว ก็ต้องรับความเสียหายทั้งร่างกาย จิตใจ และ อารมณ์ตามไปด้วย

เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในไทยตอนนี้ช่างน่าสะท้อนใจเหลือเกิน ว่าคนไทยที่ได้ชื่อว่าเป็นคนเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แก้ปัญหาอย่างสันติ ไม่เผชิญหน้ากัน กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว (อย่างน้องก็สำหรับกลุ่มที่พยายามเอาชนะกันอยู่)

จนถึงขณะนี้เชื่อมั่นว่ายังไม่สายเกินไปค่ะ ที่ทุกคนจะร่วมกันหยุดยั้งไม่ให้เกิดเหตุรุนแรง ไม่ต้องรอให้มีคนบาดเจ็บ ล้มตาย ไปนับร้อย นับพัน แล้วค่อยมาพูดถึงการเจรจาแก้ปัญหาด้วยสันติภาพ

เริ่มตอนนี้แหละค่ะ ช่วยกันคิดก่อนว่าความรุนแรงจะต้องไม่เกิด แล้วทำในสิ่งที่ทำได้เพื่อช่วยกันไม่ให้เกิด ดิฉันเชื่อว่าถ้าเรามั่นใจก่อนว่าสันติภาพจะเกิดได้ แทนที่จะไปปลุกเร้าเพื่อให้ย่อยยับกันไปข้างหนึ่ง เสียงเพียงหนึ่งเสียงจะกลายเป็นหลายเสียงเพื่อกระจายออกไปให้ดังๆว่า เราต้องการการแก้ปัญหาด้วยสันติภาพ ดีกว่าตะโกนว่ากระหายเลือดเป็นไหนๆ